杨荣(1371年—1440年7月30日 ),原名道应、子荣 ,字勉仁,<a href="./?mention=建安">建安</a>(今<a href="./?mention=福建">福建</a><a href="./?mention=建瓯">建瓯</a>)人。明初著名<a href="./?mention=政治家">政治家</a>、文学家、<a href="./?mention=内阁首辅">内阁首辅</a>,与<a href="./?mention=杨士奇">杨士奇</a>、<a href="./?mention=杨溥">杨溥</a>并称“<a href="./?mention=三杨">三杨</a>”,因居地所处,时人称为“东杨” 。<br/><a href="./?mention=建文">建文</a>二年(1400年),杨荣<a href="./?mention=进士及第">进士及第</a>,授<a href="./?mention=翰林编修">翰林编修</a>。明成祖<a href="./?mention=朱棣">朱棣</a>即位后,杨荣受其赏识,得以<a href="./?mention=入阁">入阁</a>,累迁至<a href="./?mention=文渊阁大学士">文渊阁大学士</a>、翰林侍读,任<a href="./?mention=首辅">首辅</a>。在朱棣去世后,帮助明仁宗<a href="./?mention=朱高炽">朱高炽</a>顺利即位,拜<a href="./?mention=太子少傅">太子少傅</a>、<a href="./?mention=谨身殿大学士">谨身殿大学士</a>兼<a href="./?mention=工部尚书">工部尚书</a>。此后随从明宣宗<a href="./?mention=朱瞻基">朱瞻基</a>平<a href="./?mention=朱高煦">朱高煦</a>叛乱。<a href="./?mention=宣德">宣德</a>十年(1435年),进升<a href="./?mention=少傅">少傅</a>。<a href="./?mention=明英宗">明英宗</a>即位后,与杨士奇等同心辅佐。<a href="./?mention=正统">正统</a>三年(1438年),杨荣升任<a href="./?mention=少师">少师</a>。正统五年(1440年),杨荣病逝,年七十,赠<a href="./?mention=光禄大夫">光禄大夫</a>、<a href="./?mention=左柱国">左柱国</a>、<a href="./?mention=太师">太师</a>,<a href="./?mention=谥号">谥号</a>文敏。<a href="./?mention=康熙">康熙</a>六十一年(1722年),从祀历代帝王庙。<br/>杨荣性警敏通达,善于察言观色,尤其是在明成祖时最为突出。在<a href="./?mention=文渊阁">文渊阁</a>治事三十八年,谋而能断,老成持重,尤其擅长谋划边防事务。史称其“挥斤游刃,遇事立断” ,被比作唐代的<a href="./?mention=姚崇">姚崇</a>。 杨荣既以武略见重,又好诗文,他和杨士奇、杨溥等多有<a href="./?mention=唱和">唱和</a>,为“<a href="./?mention=台阁体">台阁体</a>”文学代表人物之一。 著有《<a href="./?mention=后北征记">后北征记</a>》、《杨文敏集》等。