韩愈(768年—824年12月25日),字退之。<a href="./?mention=河南">河南</a><a href="./?mention=河阳">河阳</a>(今<a href="./?mention=河南省">河南省</a><a href="./?mention=孟州市">孟州市</a>)人。自称“郡望昌黎”,世称“韩昌黎”、“昌黎先生”。<a href="./?mention=唐代">唐代</a>杰出的<a href="./?mention=文学家">文学家</a>、<a href="./?mention=思想家">思想家</a>、<a href="./?mention=哲学家">哲学家</a>、<a href="./?mention=政治家">政治家</a>。<br/><a href="./?mention=贞元">贞元</a>八年(792年),韩愈登<a href="./?mention=进士">进士</a>第,两任节度<a href="./?mention=推官">推官</a>,累官<a href="./?mention=监察御史">监察御史</a>。后因论事而被贬阳山,历都官员外郎、<a href="./?mention=史馆修撰">史馆修撰</a>、<a href="./?mention=中书舍人">中书舍人</a>等职。元和十二年(817年),出任宰相<a href="./?mention=裴度">裴度</a>的<a href="./?mention=行军司马">行军司马</a>,参与讨平“<a href="./?mention=淮西之乱">淮西之乱</a>”。其后又因谏迎<a href="./?mention=佛骨">佛骨</a>一事被贬至潮州。晚年官至<a href="./?mention=吏部侍郎">吏部侍郎</a>,人称“韩吏部”。长庆四年(824年),韩愈病逝,年五十七,追赠<a href="./?mention=礼部尚书">礼部尚书</a>,<a href="./?mention=谥号">谥号</a>“文”,故称“韩文公”。<a href="./?mention=元丰">元丰</a>元年(1078年),追封昌黎伯,并从祀<a href="./?mention=孔庙">孔庙</a>。<br/>韩愈是唐代<a href="./?mention=古文运动">古文运动</a>的倡导者,被后人尊为“<a href="./?mention=唐宋八大家">唐宋八大家</a>”之首,与<a href="./?mention=柳宗元">柳宗元</a>并称“<a href="./?mention=韩柳">韩柳</a>”,有“<a href="./?mention=文章巨公">文章巨公</a>”和“<a href="./?mention=百代文宗">百代文宗</a>”之名。后人将其与柳宗元、<a href="./?mention=欧阳修">欧阳修</a>和<a href="./?mention=苏轼">苏轼</a>合称“千古文章四大家”。他提出的“文道合一”、“<a href="./?mention=气盛言宜">气盛言宜</a>”、“务去陈言”、“<a href="./?mention=文从字顺">文从字顺</a>”等散文的写作理论,对后人很有指导意义。著有《<a href="./?mention=韩昌黎集">韩昌黎集</a>》等。<br/>(概述内图片来源:<a href="./?mention=南熏殿">南熏殿</a>旧藏《唐名臣像册》)